W wieku 83 lat na atak serca zmarł Mike Nichols, twórca „Absolwenta” i wielu innych wybitnych filmów!

Mike Nichols, legendarny twórca Kto się boi Virginii Woolf?, Absolwenta i Porozmawiajmy o kobietach, zmarł wczoraj wieczorem na atak serca. O śmierci reżysera poinformował James Goldston, prezes ABC News.

Mike Nichols urodził się jako Michaił Igor Peszkowski w Berlinie w 1931, jego rodzina była żydowskiego pochodzenia. W 1938 razem z rodzicami wyemigrował do Nowego Jorku, gdzie uczęszczał do szkół, by podjąć studia medyczne na Uniwersytecie Chicagowskim w 1950. Tam zainteresował się występowaniem na scenie, by wrócić do Nowego Jorku, gdzie rozpoczął karierę komika scenicznego. W końcu podjął się jednak reżyserii teatralnej na początku lat ’60.

Mike Nichols był jednym z niewielu amerykańskich reżyserów, którzy otrzymali wszystkie trzy kluczowe nagrody za działalość artystyczną: Oscara (filmową), Emmy (telewizyjną) i Tony (teatralną), przynajmniej raz w swojej karierze. W istocie, otrzymał on nagrodę Tony aż 9 razy, Oscara wygrał za Absolwenta z Dustinem Hoffmanem, a Emmy za Angels in America dla HBO oraz Wit.

Jako reżyser filmowy Nichols zadebiutował w 1966 bardzo ciekawą adaptacją sztuki teatralnej, Kto się boi Virginii Woolf?, obnażającą neurozę amerykańskiej klasy średniej i jej niemożność poradzenia sobie z otaczającą rzeczywistością. Ale to jego drugi film, Absolwent, który był początkowo małym, osobistym projektem, miał z niego uczynić twórcę kultowego. Zawarta w niej, ironiczna krytyka stylu życia klasy średniej i zrozumienie dla stanu ducha Baby Boomers, miały mu dać Oscara za najlepszą reżyserię w 1968.

„Kto się boi Virginii Woolf?” / 1966

Reżyserowi nigdy źle się nie powodziło, w istocie był zamożny przez całe życie, ale nigdy nie próbował maskować tego faktu, czy odcinać się od warstwy społecznej, do której należał. Dzięki temu krytyka społeczna obecna w jego filmach miała zawsze więcej głębi od większości lewicowych fantazji, jakie pojawiły się na ekranach w latach ’60 i ’70. Jego genialne portrety opierały się na konkretnych przykładach i były do bólu prawdziwe.

Jedną z największych obsesji artystycznych Nicholsa był temat zdrady i oszukiwania w związku, o czym traktuje jego prawdopodobnie najwybitniejszy film: Porozmawiajmy o kobietach. Zbyt brutalny dla większości jego intelektualnej publiczności, nigdy nie doczekał się niestety takiego samego uznania, co Absolwent czy Pracująca dziewczyna 20 lat później. Ten drugi był dla Nicholsa kolejnym sukcesem, w okresie gdy większość reżyserów związanych z Nowym Hollywood kręciła już słabiznę.

Jak twierdził sam artysta: Nigdy nie rozumiałem tego, jak ludzie dzielą rzeczy na dramaty i komedie. W Hamlecie jest więcej śmiechu niż w niejednej komedii na Broadwayu. Konsekwentnie, wiele z jego filmów to komediodramaty, które bardzo zręcznie lawirują pomiędzy różnymi nastrojami i unikają moralizowania, pozostawiając odpowiedź na zadane pytania widzom.

Także medialnie Nichols raczej odrzekał się od autointerpretacji i nigdy publicznie nie analizował swojej własnej kariery. Reżyser powiedział kiedyś, że zawdzięcza to Orsonowi Wellesowi, który poradził mu: Zostaw to innym gościom, ludziom których robota polega na tworzeniu wzorów, wyciąganiu motywów przewodnich w twojej pracy i określaniu twojego stanowiska.

Nie wszystkie filmy Nicholsa były jednak hitami. Klapę zaliczył m.in. Paragraf 22 (1970), adaptacja powieści Josepha Hellera, ktorą zmiótł ze sceny M*A*S*H Roberta Altmana. Zwieńczeniem kariery reżysera były dwa bardzo dobrze przyjęte obrazy: Bliżej (2004) z Natalie Portman oraz Wojna Charliego Wilsona (2007) z Tomem Hanksem, Julią Roberts i ze zmarłym w lutym tego roku, Philipem Seymourem Hoffmanem. W obydwóch artysta pokazał, że mimo podeszłego wieku, jego umysł pracował na najwyższych obrotach!

Źródło: CBS News