Filmy tego rodzaju są zazwyczaj albo krytykowane przez recenzentów jako bezmyślna i tandetna rozrywka, albo totalnie lekceważone przez prasę filmową. Jednak Hansel i Gretel okazuje się bardzo udaną, dostarczającą masy przyjemności baśnią dla dorosłych – jej akcja rozgrywa się w alternatywnej rzeczywistości, której częścią są mroczne lasy zamieszkiwane przez wredne czarownice polujące na dzieci. Aby dobrze bawić się, należy jednak przymknąć oko na kilka absurdów oraz kicz wylewający się z ekranu, bo to film z gatunku „w tym świecie wszystko jest możliwe”.
Tommy Wirkola jako scenarzysta i reżyser zadbał o to, by widz nawet przez chwilę nie mógł się nudzić – czas przed ekranem mija błyskawicznie i pojawia się ochota na więcej. Każda bajka posiada morał, lecz u Wirkoli jest on dość kontrowersyjny i brzmi następująco: przemoc i zemsta to dobre rozwiązania, gdyż poprawiają one samopoczucie, dają satysfakcję i ukojenie. Krew leje się więc na wszystkie strony, bluzgi rzucane są na lewo i prawo, a Hansel i Gretel pretendują do miana najtwardszych bohaterów kina akcji.
Nierozłączne rodzeństwo staje się wybawieniem dla mieszkańców prowincjonalnej mieściny nękanej przez wiedźmy, ale są też tacy, którzy uważają łowców czarownic za przynoszącą nieszczęście zarazę. Hansel i Gretel muszą się więc zmierzyć nie tylko z latającymi na miotłach wiedźmami, ale również z ludzką ignorancją i bezmyślnością.
Gemma Arterton, znana ze znakomitych ról w filmach Uprowadzona Alice Creed oraz Tamara i mężczyźni, w skórze pogromczyni czarownic wygląda zabójczo słodko nawet gdy umazana jest krwią. Gretel to prawdziwa twardzielka, która z podniesioną głową brnie przed siebie, nawet gdy obok szacunku i uznania znajduje pogardę i niesprawiedliwość.
Aktorka zagrała poniekąd samą siebie, bo z pewnością marzyła o tym, że jej kariera potoczy się inaczej, a jednak z braku ciekawszych propozycji bierze udział w produkcjach, które przez jednych są pogardzane, innym zaś dają satysfakcję. Ja należę do tej drugiej grupy. Zabawa w filmie jest przednia, a Gemma Arterton jest wyjątkowo charyzmatyczna, atrakcyjna i urocza.
Męska część obsady, szczególnie Jeremy Renner i Peter Stormare, jest stereotypowa, więc niczym nie zaskakuje. No i jak dla mnie sequel może mieć tytuł Powrót Gretel, bo aktorka jest w stanie udźwignąć film w pojedynkę. Z aspektów wizualnych jedynie wygląd czarownic budzi zastrzeżenia – wyglądają one jak zespół heavymetalowy, a nie jak budzące grozę postacie, które należy wyeliminować. Większych mankamentów nie ma.
Jako dynamiczne kino akcji, łączące efektowne przygody z baśniowym horrorem film ten sprawdza się idealnie. Bez żadnego sentymentalizmu i umoralniających tekstów film pokazuje, że obecny w średniowieczu zwyczaj palenia na stosach osób praktykujących czarną magię miał swoje uzasadnienie. Aby chronić swoje rodziny, szczególnie dzieci, należało wykazać się bezwzględnością i zdecydowaniem, by odstraszyć wszelkie zło nawiedzające spokojne osady.
A fakt, że na ludzką mentalność miały wpływ przesądy i średniowieczna zaściankowość nie powinien mieć znaczenia – po prostu takie były wtedy czasy. Paradoksalnie, najbardziej ludzki w tym filmie okazuje się troll – wielki stwór, który dzięki bardzo dobrej animacji potrafi wyrażać odpowiednie uczucia. Pomysł, by Jasia i Małgosię z baśni braci Grimm uczynić łowcami czarownic wydawał się ryzykowny, ale ryzyko się opłaciło – powstało satysfakcjonujące widowisko, które oferuje więcej niż można było oczekiwać.
Mariusz Czernic
Oryginalny tytuł: Hansel & Gretel: Witch Hunters
Produkcja: USA, 2013
Dystrybucja w Polsce: Brak
Ocena MGV: 3/5
magivanga.com 