Joe Dante o tym jak wypatrzył go Steven Spielberg i o tym jak w łapy wpadły mu „Gremliny rozrabiają”

Na początku lat ’80 Joe Dante pozostawał wciąż mało znanym w filmowym światku wychowankiem Rogera Cormana, który na koncie miał niskobudżetową Piranię (1978), kultowy dzisiaj Skowyt (1981), a także segment słabo przyjętego wznowienia Strefy mroku (1983). To wtedy jednak reżyser znalazł się na radarze Stevena Spielberga, który otworzył mu drogę do dalszej kariery!

Jak wspomina Dante: Nie miałem pojęcia, że Spielberg wiedział kim jestem, czy że widział jakikolwiek mój film. Nie wiedziałem też w ogóle, że „Pirania” miała kłopoty prawne z Universalem, który widział w niej zagrożenie dla „Szczęk 2”.

Okazało się, że Spielberg zobaczył „Piranię” i powiedział: „To parodia, więc wszystko w porządku”, co pozwoliło nam wypuścić film bez żadnej walki sądowej, ale to był też moment, w którym dowiedział się o moim istnieniu. Zobaczył „Skowyt”, z którego wyhaczył Dee Wallace do roli matki Elliotta w „E.T.”, więc byłem na jego radarze.

W międzyczasie na biurku Spielberga wylądował scenariusz pisany nie na zamówienie przez Chrisa Columbusa, który właśnie ukończył Nowojorską Szkołę Filmową i chciał zdobywać pierwsze ostrogi w przemyśle filmowym.

Spielberg scenariusz przeczytał i polubił, widząc w nim okazję na pierwszy hit swojej nowej wytwórni Amblin Entertainment, która miała się specjalizować w rozrywce familijnej. Brakowało mu tylko reżysera.

Nie wiem ile ludzi dostało od niego ten scenariusz. „Skowyt” był raczej tanim filmem, więc sądzę, że planował produkcję niskobudżetowego horroru. Ale okazało się, że koszt będzie wyższy, jeśli film ma być strawniejszy.

Mieliśmy poczucie, że powinniśmy zrobić film dla szerokiej publiczności, nie tylko dla fanów horroru. Zrezygnowaliśmy więc z drastycznych elementów takich jak odcięcie matce głowy, która turla się potem po schodach i ze zjedzenia psa przez Gremliny

Film stał się bardziej rubaszny, głównie dzięki Gizmowi, który oryginalnie miał umrzeć po pierwszych kilku scenach i zostać szefem Gremlinów. Ale Stevenowi tak bardzo spodobał się ten charakter, że chciał go mieć przez cały film, co zrobiło z niego obraz dla dzieci, którym na początku być nie miał – wspomina Dante.

Zdjęcia okazały się jednak mordercze dla reżysera z powodu wykorzystania zwierząt i pacynek (w filmie nie ma żadnych efektów komputerowych). A gdy film był już wywołany, pierwsze reakcje były niezbyt przychylne.

Studio nie zrozumiało filmu. Pytali mnie: „Dlaczego Gremliny są takie obrzydliwe? Dlaczego jest ich tak wiele?” Steven powiedział: „Mogliśmy je wszystkie wyciąć i nazwać film „Ludzie”, ale nie sądzę że ktokolwiek poszedłby na to do kina.

Całe szczęście, widownia miała inną reakcję. To było fenomenalne. Nigdy nie widziałem takiej reakcji. Ludzie byli zdania, że to najlepszy film, jaki kiedykolwiek nakręcono i Warner Brothers byli chyba zszokowani jego popularnością.

To film, za który będę pamiętany. Jeśli jutro wpadnę pod autobus, nagłówek będzie głosił: „Reżyser Gremlinów uderzony przez autobus”. Nigdy nie zrobię już niczego, co przebije ten film pod względem wizerunku osobistego, który mi ukształtował, z czym nie mam żadnego problemu.

Nie jest to mój ulubiony film, ale jestem z niego całkowicie zadowolony i sądzę, że wykonuje swoje zadanie. Dziwne, że przeżył on wiele innych filmów, które były w swoim czasie znacznie bardziej prestiżowe. Wyraża on też moją osobowość, co jest bardzo trudne do uchwycenia w drogim filmie – podsumowuje Dante.

Conradino Beb

Źródło: Little White Lies