W 2012 Neil opublikował swoją pierwszą w życiu autobiografię pt. Waging Heavy Peace, która nie zawiera specjalnie dużo rock’n’rollowych szokerów z okresu Crosby, Stills, Nash & Young, zakulisowych historii z okresu Buffalo Springfield, ani żadnych tajemnic procesu twórczego. Artysta pokazuje się za to czytelnikowi jako miłośnik miniaturowych pociągów i kolekcjoner starych amerykańskich samochodów.
Jednak ta przyziemność nie jest całkowicie pozbawiona ciekawych momentów, z których najbardziej fascynującym pozostaje pewnie spotkanie Neila z Charlesem Mansonem w domu Dennisa Wilsona z The Beach Boys „mieszkającego wtedy z trzema czy czterema dziewczynami emitującymi bardzo intensywne wibracje, które były mocno odłączone”.
Young opowiada o zdarzeniu w następujący sposób:
Po jakimś czasie pokazał się koleś, który chwycił za moją gitarę i zaczął grać mnóstwo piosenek. Nazywał się Charlie. Był przyjacielem dziewczyn, a teraz także Dennisa. Jego piosenki były improwizowane w trakcie grania i nigdy nie były dwa razy takie same. Jak u Dylana, ale w inny sposób, bo ciężko w nich było znaleźć jakieś prawdziwe przesłanie, lecz same w sobie były fascynujące. Był całkiem dobry.
Spytałem go, czy ma kontrakt nagraniowy. Powiedział mi, że nie, ale że chce nagrywać płyty. Powiedziałem o nim Mo Ostinowi z Reprise (wytwórni wydającej w USA m.in. płyty The Jimi Hendrix Experience – przyp. red.) i zarekomendowałem tej samej wytwórni… niedługo potem doszło do zabójstwa Sharon Tate i małżeństwa La Bianca, a imię Charlesa Mansona stało się sławne na całym świecie.
Neil Young o Charlesie Mansonie w dokumencie BBC
Ze względu na aresztowanie Charliego Reprise nigdy nie zgarnęła go na pokład, ale niedoszły muzyk miał się ostatecznie doczekać kontraktu nagraniowego rok później, który podpisał z nim Philip C. Kaufman (znany z legendarnego podpierdolenia ciała Grama Parsonsa i spalenia go w kalifornijskim Joshua Tree National Park).
Ten wydał jego trzy taśmy demo w formie kompilacji LIE: The Love and Terror Cult w marcu 1970 pod szyldem Awareness Records, która była dystrybuowana w USA przez ESP-Disk (oryginał jest obecnie warty przynajmniej €900).
Okładka była reprodukcją ikonicznego zdjęcia Mansona ze swastyką na czole, opublikowanego przez magazyn Life.
Jak twierdzi Kaufman w wywiadzie na The New York Times udzielonym w sierpniu 1970:
Spotkałem Charliego w więzieniu na Terminal Island w San Pedro. Siedziałem za przemycanie trawy z Meksyku, a Charlie za kradzież czeku z przesyłki pocztowej. Charlie wyszedł w 1967, a ja w 1968. Kiedy odbębniłem wyrok zamieszkałem z nim na dwa miesiące.
Próbowałem go nakręcić na nagrywanie, ale zawsze był zajęty robieniem głupot na pustyni. Mógł mieć kontrakt nagraniowy, ale jak tylko pojawiał się moment podpisywania papierów, uciekał na pustynię. Nigdy nie zostawał w jednym miejscu zbyt długo. Ale każdy, kto tylko miał go okazję usłyszeć, chciał go nagrywać.
Tu warto dodać, że w połowie 1968 Manson nagrał także 10 kawałków w prywatnym studiu Briana Wilsona, które wyprodukował sam lider Beach Boysów wspólnie ze swoim bratem Carlem, a które nadzorował jako inżynier dźwięku Steve Desper (znany z pracy przy wielu albumach z początku lat ’70) dobrze pamiętający tę sesję. W jej trakcie zostały nagrane utwory, które w innych wersjach trafiły ostatecznie na LIE.
Conradino Beb
magivanga.com 