Laura Gemser to kultowa aktorka, modelka i projektantka kostiumów, znana przede wszystkim z udziału w serii Czarna Emanuelle – najpopularniejszej franczyzy erotycznej w historii kina. Urodzona w 1950 na Jawie, w Indonezji, Laura przeniosła się w wieku 4 lat wraz z rodzicami do Holandii, gdzie ukończyła projektowanie mody w Artibus Art School w Utrechcie. We wrześniu 1973 Laura zaczęła swoją karierę jako modelka we włoskim magazynie Playmen, co zwróciło na nią uwagę włoskiego reżysera Piera Ludovica Pavoniego, który obsadził ją w erotycznym filmie Wolna miłość aka. Amore libero (1974) nakręconym na Wyspach Seszeli.
Pomimo tego, że film nie odniósł wielkiego sukcesu kasowego, Laurze zaoferowano szybko małą rolę w Emmanuelle L’antivierge aka. Emmanuelle 2 – sequelu do sensacyjnego filmu z Sylvią Kristel, który został wyreżyserowany przez fotografa Francisa Giacobettiego. Laura Gemser wcieliła się tu w anonimową masażystkę erotyczną, która odgrywa sensualną scenę seksu lesbijskiego w damskiej łaźni, ale to wystarczyło, żeby podbić serca kinowej publiczności i nieznana nikomu egzotyczna piękność już wkrótce była protagonistką w spinoffie Czarna Emanuelle (1975).
Film był próbą eksploatacji serii z Sylvią Kristel poprzez wykorzystanie imienia głównej bohaterki (z którego jednak strategicznie wyrzucono jedną zgłoskę) i okazał się gigantycznym sukcesem, który został zamieniony w długi szereg obrazów erotycznych, które łączy jedynie postać samej Emanuelle. Czarną Emanuelle od Emmanuelle odróżniało jednak wszystko, gdyż francuski reżyser Bitto Albertini odmalowal na ekranie postać silnej, niezależnej kobiety, która uprawia seks wyłącznie dla własnej przyjemności, w przeciwieństwie do niewinnej, manipulowanej przez innych, oryginalnej Emmanuelle.
Ta nieoficjalna franczyza szybko dostała się w ręce włoskiego geniusza kina klasy B, Joe D’Amato, który obsadził Laurę Gemser w filmie Czarna Emanuelle w Bangkoku aka. Emanuelle na wschodzie aka. Emanuelle nera: Orient reportage (1976). Znany z oryginalnie wyreżyserowanych filmów eksploatacji, D’Amato dodał do standardowego szaleństwa zmysłów sporą dawkę akcji i przemocy, co było jego znakiem firmowym. Dzięki temu w filmie można zobaczyć m.in. brutalną walkę kogutów i zbiorowy gwałt.
Współpraca z D’Amato utrwaliła sukces Laury Gemser jako gwiazdy europejskiego kina erotycznego i kina eksploatacji, a sam reżyser obsadził ją w kilku kolejnych filmach – czasem związanych, ale jeszcze częściej zupełnie niezwiązanych z postacią Emanuelle – tj. Czarna Ewa aka. Eva Nera (1976), Emanuelle w Afryce (1976), Emanuelle i niewolnice miłości aka. Emanuelle dookoła świata aka. Emanuelle – Perché violenza alle donne? (1977), Emanuelle i ostatni kanibale (1977), Porno noce świata aka. Notti porno del mondo (1977), Emanuelle w Ameryce (1977), Drogi prostytucji aka. La via della prostituzione (1978) oraz sławne Erotyczne noce żywych trupów aka. Le notti erotiche dei morti viventi (1980).
Oprócz tego aktorka wystąpiła w filmach erotycznych innych reżyserów tj. Czarny aksamit aka. Velluto nero (1976), gdzie kocha się z francuską gwiazdą kina erotycznego, Annie Belle; Siostra Emanuelle (1977), gdzie doprowadza do wrzenia klasztor pełen zakonnic; czy Pragnienie kobiety aka. Voglia di donna (1978), gdzie wciela się w… perwersyjną księżniczkę. Jednak także w tym okresie można Laurę Gemser znaleźć w lżejszych filmach zupełnie pozbawionych wątków erotycznych tj. włoska komedia familijna I due superpiedi quasi piatti (1977) z Terencem Hillem i Budem Spencerem.
Jako że filmy z Laurą Gemser były zazwyczaj produktami klasy B, często reklamowano je pod różnymi tytułami i dubbingowano w wielu językach w celu zmaksymalizowania zysków. Dużo z nich miało także problemy z cenzurą w Europie, a niektóre zostały nawet postawione przed sądem. Do tych należą szczególnie te wyreżyserowane przez Joe D’Amato, z których najbardziej kontrowersyjnymi pozostają Emanuelle dookoła świata i Emanuelle w Ameryce. Obydwa zawierają sceny hardcore porno, w których reżyser użył dubli ze względu na odmowę nakręcenia ich przez samą Gemser.
Podczas kręcenia tego drugiego Laura Gemser poślubiła w końcu aktora Gabriela Tintiego, którego spotkała po raz pierwszy na planie Czarnej Emanuelle i z którym wkrótce osiedliła się na stałe we Włoszech. Ich wspólną scenę seksu pod brooklyńskim mostem można zobaczyć w Emanuelle i ostatnich kanibalach. Małżeństwo nie osłabiło jednak kariery aktorki, która wkrótce współpracowała już z Justem Jaekinem w segmencie L’île aux sirènes antologii filmowej Collections privées (1979) oraz w niemieckim filmie Die Todesgöttin des Liebescamps (1981) o szaleńczym kulcie seksualnym.
Wraz z początkiem lat ’80 włoscy eksploatatorzy zaczęli coraz bardziej ekstremalizować swoje kino za sprawą wielkiej popularności filmów tj. Cannibal Holocaust (1980). Zarówno Joe D’Amato, jak i Bruno Mattei, zwrócili się ku ostrzejszym wątkom. Ten pierwszy rzucił na ekrany Czarny sex aka. Sesso nero (1980), pierwszy film porno w historii włoskiej kinematografii, a ten drugi dwa brutalne filmy women-in-prison: Violenza in un carcere femminile (1982) oraz Emanuelle w więzieniu aka. Emanuelle fuga dall’inferno aka. Women’s Prison Massacre (1983), w których ponownie w roli głównej znalazła się Laura Gemser.
W tym samym okresie aktorka próbowała swoich sił również w innych gatunkach. Jej pierwszym giallo był film Murder obsession (1981), ostatnie dzieło Riccarda Fredy, a pierwszym filmem akcji Ostrze bushido (1981), w którym zagrała żeńskiego samuraja. Zaoferowano jej także rolę w taniej zrzynce z Indiany Jonesa pt. Horror Safari (1982), a wkrótce udział w pierwszym ambitnym filmie: Miłość na wieki (1982), w którym Laura zagrała kobietę-szpiega Keo Sirisomphone zakochującą się w australijskim dziennikarzu podczas brutalnego zamachu stanu w Laosie.
Ze względów marketingowych – by nie prowokować żadnych skojarzeń ze swoją wcześniejszą twórczością – aktorka została jednak zmuszona przez reżysera Halla Bartletta do zmiany nazwiska na Moira Chen, co zminimalizowało możliwość obrócenia tego sukcesu w historię transformacji artystycznej i Laura już wkrótce powróciła pod skrzydła Joe D’Amato, który obsadził ją w szeregu znacznie mniej ambitnych filmów przygodowo-erotyczno-eksploatacyjnych. To właśnie dla niego Gemser zagrała ostatnią scenę rozbieraną w swojej karierze w filmie Top Model (1988), po której artystka zdecydowała się zmienić zajęcie na projektantkę kostiumów filmowych.
Jej kostiumy można zobaczyć m.in. w legendarnym złym filmie Troll 2 (1990) wyprodukowanym przez Filmirage (studiu założonym pod koniec lat ’80 przez samego D’Amato), a także w jednym z ostatnich filmów Lucia Fulciego, Drzwi ciszy aka. Le porte del silenzio (1991). Ostatnimi filmami, w których Laura Gemser pokazała się publiczności, są horror Metamorfoza (1990) w reż. George’a Eastmana, niskobudżetowy śmieć fantasy Hobgoblin aka. Quest for the Mighty Sword aka. Ator 4 (1990) oraz Una tenera storia (1992). Obydwa w reż. Joe D’Amato.
Artystka ostatecznie pożegnała się z przemysłem filmowym po śmierci swojego męża, który zmarł na raka w 1991, ale zdarza jej się wciąż udzielać wywiadów oraz występować w dokumentach tj. Emmanuelle – A Hard Look (2000) w reż. Alexa Coxa. Do historii Laura Gemser przejdzie jako egzotyczny symbol seksu lat ’70 – jej urok wciąż mocno opiera się czasowi i przypomina o libertyńskim okresie europejskiej kinematografii, który wyzwolił ludzkie ciało z więzów purytańsko-katolickiej cenzury i pozwolił na swobodne pokazywanie rozkoszy zmysłowych.
Conradino Beb
magivanga.com 