Ten słynny proto-slasher Maria Bavy zaczyna się sceną, w której hrabina Federica przeżywa ostatnie minuty swojego życia, bo wkrótce własny mąż arystokratki, Paolo, pozoruje jej samobójczą śmierć, by sam paść zaszlachtowany przez nieznajomego napastnika. Ta sytuacja staje się preludium do konkurowania różnych osób o wejście w posiadanie jej spadku, malowniczej zatoki, od której swój tytuł bierze film.
Jakiś czas później poznajemy też czwórkę młodych ludzi, którzy postanowili spędzić wolny czas nad wodą, oddając się różnym przyjemnościom. Dziewczyna, wpływając pod molo, odnajduje przypadkiem zwłoki małżonka hrabiny. Morderca jest więc nadal w okolicy i możemy się spodziewać większej liczby krwawych scen…
Seans tego klasyka przypomina jazdę kolejką przez tunel strachu w wesołym miasteczku. Początek zapowiada nam klimatyczne giallo z tajemniczym mordercą w skórzanych rękawiczkach, środek to typowy slasher o grupce młodzieży systematycznie eliminowanej gdzieś na odludziu przez zabójce uzbrojonego w maczetę, a końcówka idzie z kolei w stronę kryminału. Jednak takiego, gdzie intryga goni intrygę, a kolejny bohater zdejmuje maskę w której grał cały film i pokazuje swoje prawdziwe oblicze.
W tej hybrydzie środkowa część wypada moim zdaniem najlepiej. Szkoda, że nie wnosi ona praktycznie nic do fabuły i pozostaje w zasadzie wypełniaczem akcji. Początek, choć klimatyczny, jest za krótki, a końcówka za bardzo zawiła i z grubsza ciężko połapać się, o co tak naprawdę chodzi. Koniec Zatoki jest z kolei tak kuriozalny, że trudno uwierzyć, czy to co własnie obejrzeliśmy, to wciąż ten sam film.
Niewątpliwym plusem produkcji są efekty gore, które jak na rok 1971, robią wrażenie, choć nie jest ich zbyt wiele (głównie nagromadzone są one w środkowej części filmu). Widać też, jak bardzo Sean S. Cunningham inspirował się obrazem Bavy w swoim Piątku trzynastego. Niektóre sceny morderstw są wręcz kalkami tych z Zatoki, jak na przykład maczeta w głowie, czy przebicie pary kochanków dzidą podczas stosunku w łóżku.
Klimat jest zmienny, ale jakoś tam daje radę. Malownicza posiadłość, opuszczony ośrodek wypoczynkowy, czy willa jednego z bohaterów, są odpowiednio mroczne i nastrojowe. Najgorzej wypadają w filmie aktorzy, są nieciekawi i grają troszkę od niechcenia. Ponadto, obsada płci męskiej jest bardzo do siebie podobna fizycznie, przez co rozróżnienie kto jest kim czasami zajmuje parę sekund. Kolejnym strzałem w stopę jest scenariusz, za bardzo pogmatwany i sztucznie ponaciągany, aby tylko zająć te 84 minuty seansu.
Przez te mankamenty Krwawa zatoka w ostatecznym rozrachunku wydaje się strasznie infantylna i choć posiada wiele różnych wątków, główny rdzeń jest wręcz banalny. Zachowanie bohaterów jest niewiarygodnie wręcz naciągane, a niektóre postacie nadawałyby się bardziej na deski teatru, aniżeli przed kamerę (głównie chodzi o entomologa i jego małżonkę).
Z dzisiejszej perspektywy film Bavy należy traktować raczej jako ciekawostkę. Kilka dobrych scen gore i ciekawy klimat to zbyt mało, aby poświęcić tej produkcji więcej uwagu. Fani slasherów odnajdą jednak tutaj wiele smaczków, które widzieli w późniejszych produkcjach i wyłapywanie ich to największa zaleta filmu, który faktycznie stanowi pomost pomiędzy spaghetti thrillerem i amerykańskim teen slasherem.
Nie chcę przy tym mówić, że to film kompletnie zły, bo aż tak tragicznie nie jest, a jeśli jesteście ciekawi co inspirowało amerykańskich twórców kina z pod znaku „maczety i wakacji”, to obraz Bavy zdecydowanie jest do obejrzenia. Reszta widzów nie znajdzie tu jednak nic godnego uwagi, a nawet może przeżyć srogi zawód.
Oskar „Dziku” Dziki
Znany pod tytułami: Reazione a catena / Ecologia del delitto / Bay of Blood / Twitch of a Dead Nerve / Krwawy obóz / Blood Bath / The Last House on the Left 2
Produkcja: Włochy, 1971
Dystrybucja w Polsce: Brak
Ocena: 2,5/5
magivanga.com 