Francuscy archeolodzy odkryli osadę celtycką datowaną na 300 r. p.n.e., której mieszkańcy przechowywali zabalsamowane głowy swoich wrogów.
Osada znajduje się w południowej Francji blisko wybrzeża Morza Śródziemnego, niedaleko Marsylii. Ludność pochodzenia celtyckiego osiedliła się tam około 600 r. p.n.e. i przetrwała do I w. n.e. w trakcie migracji na Zachód Europy.
Archeolodzy słusznie przypuszczają, że głowy były trofeami wojennymi, które były wystawiane na pokaz, jako że znaleziono je tuż obok ufortyfikowanych wałów i zidentyfikowano ślady zamierzonych cięć w górnej części kręgosłupa.
Jest to ważne i użyteczne odkrycie. Potwierdza ono wiele z klasycznych źródeł – stwierdził prof. Ian Armit z Uniwersytetu w Leicester.
Celtowie z tych okolica uprawiali ziemię, ale specjalizowali się w hutnictwie i kowalstwie, dzięki czemu dostarczali sobie broń do wojen z sąsiadującymi plemionami, na których odcinali głowy swoim wrogom.
Praktykę tę wspominają Strabon (63 r. p.n.e. – 24 r. n.e.) oraz Diodor (80 r. p.n.e. – 20 r. n.e.). Ten drugi pisze: Kiedy ich wrogowie upadają na ziemię, odcinają im wtedy głowy, które przytwierdzają do karków swoich koni. Głowy najznamienitszych wrogów balsamują w oliwie cedrowej i staranie przechowują w skrzyni.
Po raz pierwszy przeprowadziliśmy chemiczną analizę zdekapitowanych czaszek należących do Celtów – wyznał Peter Gosnell, archeolog z Uniwersytetu w Awinionie, który razem ze swoim zespołem przebadał łącznie 11 czaszek w różnym stanie i stwierdził, że sześć z nich zawierało chemiczne śladu żywicy drzew z rodziny sosnowatych.
Archeolodzy nie potrafią udzielić jednoznacznej odpowiedzi na to, czemu głowy były przechowywane, ale badania antropologiczne tradycyjnych kultur, które wciąż praktykują odcinanie i konserwację głów, wskazują na tę część ciała jako siedlisko mocy, która przechodziła na tego kto zdołał ją odciąć.
Innymi słowy, odcinanie i zachowywanie głów przez cetyckich wojowników dawało im podwójne zwycięstwo, którym można się było dodatkowo chwalić w trakcie różnych uroczystości plemiennych, co miało niebagatelny wpływ na status społeczny wojownika.
Conradino Beb
Źródło: Inside Science
magivanga.com 