O 3 nad ranem w szpitalu w Maladze zmarł dzisiaj kultowy hiszpański reżyser Jesus Franco. Artysta pozostawił po sobie prawie 200 filmów, związanych z kinem eksploatacji i campowym horrorem, wśród których znajdują się takie klasyki, jak: Venus in Furs, Justyna, Vampyros Lesbos czy Sadomania. Śmierć twórcy pozostawiła w smutku fanów jego twórczości na całym świecie.
Jak podaje Twitch, generalną przyczyną śmierci reżysera była niewydolność serca. Franco faktycznie zmagał się w ostatnich latach z poważnymi problemami sercowymi, co jednak zupełnie nie osłabiło jego pędu do pracy na planie, gdyż tylko w ostatnim roku ukończył on dwa nowe filmy. Mimo że artysta od samego początku związany był z kinem niskobudżetowym, a w jego twórczości prym wiodły sexploitation i horror erotyczny, nigdy nie wyrzekł się tworzenia sztuki w swoim własnym stylu.
Jak sam twierdził: Nie jestem fałszywym intelektualistą, jak wielu w tym biznesie. Jednak sądzę, że kino jest sztuką samą w sobie. Powiedzmy, że to artystyczna ekspresja czyni publikę szczęśliwą. Słuszności tego podejścia dowiodły zaś sukcesy wielu z jego przedziwnych filmów, z których najlepsze zostały nakręcone pod koniec lat ’60 i w pierwszej połowie lat ’70. Jego największym osiągnięciem artystycznym była nominacja do Srebrnego Niedźwiedzia na Festiwalu w Berlinie w 1968 za Delirium.
Franco urodził się 12 maja 1930 w Madrycie, w artystycznie uzdolnionej rodzinie, która w bardzo wczesnym wieku pobudziła w nim pasję do muzyki. W istocie, Jesus mając 6 lat komponował już swoje pierwsze kawałki pod okiem brata Enrique’a. Po zakończeniu Hiszpańskiej Wojny Domowej młodzieniec kontynuował zaś naukę w Real Conservatorio w Madrycie, które ukończył z dyplomem z gry na pianinie i harmoniki. Symultanicznie Franco ukończył również studia prawnicze i zaczął pisać prozę pod pseudonimem David Khume.
Wkrótce artysta zaczął studiować w Instituto de Investigaciones y Experiencias Cinematográicas (IIEC), do którego uczęszczał jednak zaledwie dwa lata, by przenieść się do Paryża, gdzie kontynuował naukę sztuki filmowej na Sorbonie (w słynnej szkole IDHEC). Po powrocie do Madrytu Franco skupił się na tworzeniu muzyki filmowej, która ozdobiła takie produkcje, jak: Cómicos (1954) czy El hombre que viajaba despacito (1957). W tym czasie pracował również jako scenarzysta i kierownik produkcji w wytwórni Ágata Films S.A., gdzie wykiełkował w nim zapał do reżyserii.
Franco zadebiutował w 1959 filmem Tenemos 18 años (Mamy 18 lat), po którym ruszył w świat horroru gotyckiego ze swoją słynną czarno-białą produkcją Gritos en la noche aka . The Awful Doctor Orlof (Okropny doktor Orlof), zrealizowaną w 1961. Pomimo że film ten pozostaj dzisiaj raczej ciekawostką niż kamieniem milowym kinematografii, był to pierwszy horror nakręcony w Hiszpanii. Jak wskazuje też wielu krytyków filmowych, jest to również wczesny przykład postmodernistycznego kina gatunkowego, czerpiącego garściami z wcześniejszych produkcji, w czym Franco nie odstawał od normy.
Kariera artysty odbiła od gotyckich szokerów w stronę erotyki wraz ze słynnym filmem The Diabolical Dr. Z aka . Miss Muerte aka. Dans les griffes du maniaque (1965), w którym główna bohaterka mści swojego ojca wykorzystując seksowną właścicielkę nocnego klubu, nad którą roztacza kontrolę dzięki maszynie zmieniającej osobowość. Wkrótce Franco we współpracy z niemiecką wytwórnią Aquila zrealizował trzy kolejne filmy w podobnym klimacie: Succubus, Rote Lippen oraz The Blood of Fu Manchu, z których ten pierwszy należy do jego najciekawszych dokonań łącząc masę erotyzmu z oniryzmem narracyjnym Nowej Fali. Ten specyficzny styl miał też wkrótce uczynić Franco jednym z najciekawszych reżyserów europejskich, pracujących ekskluzywnie na niskim budżecie.
Pomiędzy 1967-72 artysta zrealizował wiele dzieł, dzisiaj uważanych za kultowe. Wśród nich są: Eugénie…the Story of Her Journey Into Perversion, Marquis de Sade’s „Justine”, Obsceniczne zwierciadło, Venus in Furs czy jeden z jego najbardziej znanych filmów – Vampyros Lesbos z Soledad Mirandą w roli głównej. Obrazy te wyróżniają się na tle eksploatacyjnych straszydeł swoich czasów perwersyjnymi, mrocznymi charakterami, zręczną pracą kamery i nietypowo prowadzoną akcją. Balansując na granicy sexploitation, campowego hororu i kina eksperymentalnego reżyser rozwijał w nich drapieżny, psychedeliczny styl, w którego sercu znalazła się obsesja ludzką wyobraźnią erotyczną.
Wśród znanych aktorów, współpracujących z reżyserem w tym okresie, znaleźli się: Christopher Lee, Lina Romay i Klaus Kinski. Jednak tematyka poruszana przez Franco była bardzo niemile widziana zarówno przez Kościół Katolicki, jak też faszystowski reżim w Hiszpanii. Z tego powodu był on zmuszony kręcić wiele ze swoich filmów za granicą, na co pozwoliły mu kontakty z europejskimi producentami – często dusigroszami – zainteresowanymi zyskami, generowanymi przez jego typ kina. A dzięki szybkiej i ekonomicznej pracy był on w stanie rzucać na ekrany nawet dziesięć tytułów rocznie.
Jesus Franco zainspirował swoim quasi surrealistycznym, fantasmagorycznym stylem wielu z reżyserów gatunkowych, tworzących w latach ’80 i ’90, kiedy jego własne produkcje zaczęły upodabniać się do siebie i tracić oryginalny powab. Jednak do historii artysta przejdzie przede wszystkim jako legenda oryginalnego kina erotycznego. W najlepszych filmach udało mu się połączyć bezpretensjonalną eksploatację cielesności z poszukiwaniem awangardowych środków wyrazu, dzięki czemu znalazł on setki tysięcy fanów na całym świecie. To oni są świadectwem wielkiego talentu tego absolutnie kultowego reżysera.
Conradino Beb
Źródło: Sensacine.com
magivanga.com 