W chwili odetchnienia od kręconych taśmowo blockbusterów, Gore Verbinski, twórca m.in. serii Piraci z Karaibów oraz amerykańskiego The Ring (2002), zaskoczył wszystkich swoim Lekarstwem na życie (2016), stylowym horrorem będącym ukłonem dla gotyckiego kina grozy. Jednak ta stylowa otoczka kryje w sobie więcej głębi i podtekstów, niż niejedna artystyczna wydmuszka wyrwana z Festiwalu Sundance.
Lockhart (Dane DeHaan) jest na pozór jednym z wielu wychudzonych trybików wielkiej korporacji. Ciągnący za sobą bagaż traum z dzieciństwa chłopak posiada jednak wyjątkowy atut, dzięki któremu zarząd firmy wysyła go do pewnego kurortu usytuowanego w malowniczych Alpach, gdzieś w Szwajcarii. Jego zadaniem jest sprowadzenie z powrotem ważnej osobistości, której podpis ma zagwarantować dalsze prosperowanie zatrudniającego go koncernu.
Świat korporacji i przesiąkniętego sukcesem Zachodu w wizji Verbinskiego przypomina monolityczne piekło zimnych, pustych i mrocznych biur. Półświatek nowojorskich maklerów zostaje uchwycony przez operatora Bojana Bazelliego z barokową nutą, zsynchronizowany z nuconą dziewczęcym głosem kołysanką oraz cytowanym przez Harry’ego Groenera tajemniczym listem, wydawać by się mogło pozbawionego zdrowego rozumu Pembroke’a.
W efekcie widzimy puste życie przelewających się przez ekrany komputerów ciągów liczb i pozornych uśmiechów mijanych na korytarzach współpracowników, uczestników nieustannego wyścigu szczurów.
Ulga dla Lockharta przychodzi wraz z zamianą drapaczy chmur na rzecz położonej u stóp Alp Szwajcarskich prowincji – twórcy wręcz napawają się ukrytymi w drżącym od tajemnicy świecie, pełnymi niepokoju okolicznościami.
I choć scenariusz wydaje się nie do końca świadomy logiki władającej wewnątrzfilmowym uniwersum, siła z jaką oddziałuje na widza obraz jest wręcz namacalna. Wzorem gatunkowego must-have, którym ostatnio podążyło choćby fantastyczne Uciekaj! (2016), wstępem do zawiązania historii, jest wypadek samochodowy spowodowany wtargnięciem na jezdnię wielkiego jelenia.
Zmuszony przez oziębłego dr. Volmera (Jason Isaacs) do odbycia kuracji w monumentalnym zamczysku korpoludek stopniowo odkrywa prawdę o prowadzonych w nim zabiegach, których lecznicza moc wydaje się tylko wyświechtanym sloganem, mającym na celu przyciągnąć rzeszę schorowanej klasy wyższej. Tak samo jak i przed bohaterem, tak i widzem karty odkrywane są nieśpiesznie.
Ciche i z pozoru atrakcyjne miejsce wyposażone w szereg opcji odnowy biologicznej, bazujących na posiadającej wyjątkowe właściwości mineralne wodzie, kryje w sobie jednak mroczną, sięgającą odległych czasów tajemnicę.
Narracyjnie, Verbinski zgrabnie przeplata kostiumowy horror w stylu Hammera, mroczny okres twórczości Romana Polańskiego, dokładając do tego brodzące w wodzie, węgorzowate kształty rodem z prozy H.P. Lovecrafta.
Pomimo tego, że oko cały czas pieszczą zdjęcia, historia wydaje się być jednak nienaturalnie rozciągnięta na potrzeby wizualnej fetyszyzacji twórców. Verbinski potrafi przyprawić o gęsią skórkę zarówno wymyślną przemocą – scena u „dentysty”! – jak i gęstą atmosferą, choć cierpi na tym poważnie fabuła, która aż prosi się o szybsze zawiązanie.
W bilansie dostajemy więc perfekcyjnie zrealizowaną Wyspę tajemnic (2010) Martina Scorsese, naznaczoną tak mocno gatunkową przynależnością, że końcówka to już jawne odniesienie do Odrażającego Dr Phibesa (1971) z całym swoim kiczowatym dobrodziejstwem inwentarza.
Oskar „Dziku” Dziki
Oryginalny tytuł: A Cure for Wellness
Produkcja: USA/Niemcy, 2016
Dystrybucja w Polsce: Imperial CinePix
Ocena MGV: 4/5
magivanga.com 