W ciągu ostatnich paru lat metal przyswoił sobie trendy, które wyeksploatowane zostały aż do absurdu. Obowiązkowa jest przysłonięta kapturem anonimowość oraz atmosfera mistyczno-religijnego uniesienia, podkreślona rytualną prostotą, romansującą z occult rockiem i dopieszczona szczyptą shoegaze’owego lo-fi. W dobrym tonie jest oczywiście znajomość neofolkowej klasyki i nawiedzona wokalistka.
(DOLCH) jest skrojony idealnie podług tego wzorca. Pełna pasji wokalistka i kaptury – personalia muzyków oczywiście pozostają nieznane – a zespół do tego nie ma ani strony w necie, ani konta na fejsie. Styl muzyczny musi się oczywiście zgadzać, mamy więc lo-fi black metal grany w doom metalowych tempach, pełen patetycznych chórów. Stempel metalowego kiczu A.D. 2016 przybity? Poczekajmy chwilę…
Pierwsza konfrontacja z (DOLCH) wywołała u mnie wprawdzie estetyczny zgrzyt, ale podskórnie czułem naiwną i zniewalającą przebojowość tej muzyki. Nim się spostrzegłem, te sześć piosenek stało się żelaznym punktem mojej codziennej playlisty. Nie wiem, czy kicz zatkał mi kompletnie uszy czy wręcz przeciwnie, jego przyciężka zasłona opadła, odsłaniając prawdziwe oblicze (DOLCH)?
Nagle dostrzegłem atawistyczną repetetywność Burzum, prowadzoną w dostojnych pogrzebowym metrum. Szerokie black metalowe riffy wydały mi się idealnie rozmazane shoegaze’owym szumem, a drażniące na początku chóry przeobraziły się w subtelną inspirację The Moon Lay Hidden Beneath A Cloud.
Obraz jarmarcznego okultyzmu zastąpiła intrygująca próba rekonstrukcji średniowiecznej dewocji i szaleństwa, poziomem oraz klimatem zbliżona do Markety Lazarowej lub Peste Noir na Ballade Cuntre Lo Anemi Francor. Ale jeśli w tym momencie doszczętnie zdyskredytowałem się w waszych oczach, to zaufajcie gustowi Kinga Dude’a, z którym (DOLCH) dzieli split. On zawsze miał dobre oko do mrocznych lasek.
Jakub Gleń
magivanga.com 