Parquet Courts to teksaski duet, który w Nowym Jorku przeszedł transformację w kwartet, choć to wciąż energia dwóch gości podających się za A. i M. Savage’ów. Ich drugi album to kokietowanie cowpunkiem spod znaku Meat Puppets, filtrowanym przez indie-wersję alternatywnego piłowania w stylu Pavement czy późnych Sonic Youth. Jakby nie było, Parquet Courts grają materiał ze szczerym stylem dwóch potheadów, którzy ujarali się w trzy dupy i zgłodniali zapragnęli wykrzyczeć światu kilka pokręconych tekstów, do których dorzucili trzy – czasem cztery akordy – i całkiem miłą melodykę, która dobrze wchodzi, gdy leży się na kanapie.
Przyjemne dla ucha riffy zostają podane z punkowym pazurem – czasem wpadającym w garaż, a czasem w lekki noise – bądź też z indie rockowym kremem. Krótkie, zwarte kompozycje, intencjonalnie niedopieszczone, układają się w pejzaż, na którym rządzi marihuanowe rodeo I DON’T GIVE A SHIT. Ale te kpiące, bezpretensjonalne liryki o niczym zręcznie odsłaniają muzyczną fantazję muzyków, która potrafi czasem dobrze przeczesać nam fryzurkę (jeśli ktoś ją ma). Zaletą płyty jest także to, że całkowicie stapia się z tłem pozwalając robić cokolwiek. Do tego produkcja jest raczej lekka, choć bardzo ładnie wypompowano dynamikę gitar i harmonię wokali.
Jako całość Light Up Gold wchodzi bez smarowania z udanym miksem recesyjnego humoru, który dobrze łapie olewackiego ducha czasów, jak też odświeża dobre wzory z przeszłości (pomyślcie o bardziej lajtowej stronie SST Records). Tych 15 numerów można słuchać bez końca albo przynajmniej do momentu aż wskoczy nam właściwy nastrój, który w tym wypadku oscyluje wokół idealnie nieambicjonalnych czynności tj. bezcelowe przeglądanie kolorowych magazynów, zaspokajanie pacmana i palenie kolejnego bonga. Bardzo dobry materiał, który unika hipsterskich mielizn indie tworząc w miarę interesującą jakość artystyczną.
Conradino Beb
magivanga.com 