Wyleczeni (2017)

Wyleczeni to dość imponujący debiut irlandzkiego reżysera, Davida Freyne’a, który w swoim dziele potwierdził dwie powszechne wśród fanów kina grozy hipotezy: obrazy zombie mogą wciąż zaskoczyć świeżością, a horror wciąż jest najlepszym nośnikiem krytyki politycznej czy społecznej.

Przykładowo, kino wampiryczne zawsze było aluzją do epidemii AIDS, a żywe trupy pojawiały się zawsze wtedy, kiedy ludzkość przeżywała chwile moralnego zawahania. Wyleczeni, czy reżyser tego chciał, czy nie, stali się prawdopodobnie pierwszym odbiciem Brexitu w soczewce kultury grozy.

Czytanie między wierszami podczas seansu jest nieuniknione. Po latach chaosu, jaki zaprowadziła na irlandzkich ulicach tajemnicza zaraza zmieniająca ludzi w krwiożercze bestie – którą można odczytywać jako metaforę aktualnego kryzysu politycznego – wyleczeni wracają do powoli wstającego na nogi społeczeństwa.

Wśród tych, którzy próbują z powrotem znaleźć swoje miejsce w społeczności, jest dręczony okropnymi wspomnieniami Senan (Sam Keeley). Echo tego, co zrobił – kanibalistyczne morderstwo swojego brata – jest tym mocniejsze, gdyż wirus pozostawia obrazy z przebiegu choroby w głowie zarażonego.

Senan zamieszkuje wraz z żoną swego brata, amerykańską dziennikarką Abbie (Ellen Page), która wraz z dzieckiem nie może wrócić do Stanów ze względu na restrykcyjną politykę zapobiegawczą. Jednak Senan wydaje się szczęściarzem na tle pozostałych wyleczonych, mieszkających w strzeżonych ośrodkach i zmagających się z nieustanną agresją ze strony cywili i żołnierzy.

To sytuacja, które szczególne piętno pozostawia na Conorze (Tom Vaughan-Lawlor), byłym prawniku, odrzuconym przez rodzinę i środowisko zawodowe. Kipiący w nim resentyment do władz prowadzi do utworzenia ekstremistycznego podziemia, w swych działaniach coraz bardziej zbliżającego się do ugrupowania terrorystycznego.

Ten komentarz społeczny – choć potrzebny – wydaje się jednak u Freyne’a nieco wymuszony, a sam film zdecydowanie lepiej straszy, niż daje do myślenia. Dużo pomagają tutaj szybko cięte i odpowiednio nagłośnione flesze – wspomnienia bohatera, ukazujące jak wyglądało jego życie przed wyleczeniem.

I mimo że wydają się one nie przystawać do wyciszonych, prowadzonych powoli dwóch pierwszych aktów, skutecznie wprowadzają w impulsywny rozdział trzeci. Ten idzie zaś już znanymi tropami. Jest gwałtownie! Zarażeni, zerwani z łańcucha zombie biegają po ulicach Dublina z pianą na ustach, a walczące z nimi siły ONZ starają się ołowiem zaprowadzić porządek. Ten nagły zwrot tempa działa jednak głównie dlatego, że widz czuje autentyczną troskę o próbujących odnaleźć się w pandemicznym piekle bohaterów.

Kreacje aktorskie wypadają nieźle, ze wskazaniem na Ellen Page, w której grze widać całkowite zaangażowanie. Nie inaczej jest z Samem Keeleyem, który dobrze oddaje dramat chłopaka próbującego pogodzić krwiożerczą przeszłość z perspektywą dłużniczej pomocy swojemu bratankowi. Ale na grze wszystkich ciąży poważna maniera, co może niektórych drażnić, i w efekcie film błyszczy tam, gdzie relacje bohaterów nie wychodzą poza sferę intymną.

Wyleczeni stanowią powiew świeżości, choć wciąż czuć tutaj posmak innych produkcji o zombie, w których zagrożeniem nieporównywalnie większym od łaknącego mięsa nieumarłego staje się drugi człowiek. To jednak ciekawy przypadek, w którym film potrafi zachęcić do zabawy w interpretację, ale pozostaje na tyle przystępny, że można odbierać go po prostu jako historię o złym wojsku i uciśnionych przez niego mniejszościach.

Oskar „Dziku” Dziki

 

Oryginalny tytuł: The Cured
Produkcja: Irlandia, 2017
Dystrybucja w Polsce: Kino Świat
Ocena MGV: 3,5/5