Basista Can, Holger Czukay, powiedziała kiedyś: „Ograniczenie jest matką wynalazku”, w doskonały sposób oddając esencję krautrocka. Minimalistyczny, dźwiękowy język takich kapel jak Neu!, Faust, Cluster, Kraftwerk czy Can, stał się uniwersalnym dialektem muzycznym, którym posługują się muzycy od końca lat 70-tych po dzień obecny. Co więc sprawiło, że Stara Rzeka posługując się tym, jakże powszechnym, systemem dźwięków ma takie wzięcie? Swój sukces zawdzięcza ona świeżemu połączeniu technologicznego fetyszyzmu krautrocka z zanurzoną w psychodelicznych oparach słowiańską melancholią.
Muzyczna forma Cienia… ociera się z jednej strony o surowe rejony folkowego prymitywizmu i atawistyczną agresję amerykańskiej szkoły black metalu. Ale jego drugie oblicze poraża słuchacza futuryzmem elektronicznych partii wykonanych w duchu niemieckich eksperymentatorów z berlińskiej i dusseldorfskiej szkoły. Lecz to nie wszystko, gdyż dzięki minimalistycznym wiązaniom z resztą materiału harmonicznie współgrają noise’owe i dronowe fragmenty. Szczególne wrażenie robi interpretacja My Only Child Nico, w której tektoniczne drony nadały utworowi posthumanistycznego wyrazu.
Mimo że Kuba Ziołek posłużył się podobnym mash-upem co Mount Eerie na Ocean Rorar, potrafił nadać mu odmiennej poetyki, która mogła powstać tylko tu i teraz, w polskich realiach. Dzięki temu debiutancki album Starej Rzeki bez wątpienia zasłużył na szeroką uwagę, którą zyskał. Nie tylko ze względu na perfekcyjną formę, lecz głównie dzięki emocjom i klimatowi, które z miejsca pochłaniają i nawiedzają słuchacza przy każdym kolejnym kontakcie. Bez dwóch zdań mój album roku.
Jakub Gleń
magivanga.com 